Afspraak in Antwerpen, dus met de trein heen. Het boeken gaat al niet helemaal lekker, maar toch op tijd. Na de afspraak een terrasje opzoeken en heerlijk ontspannen een paar uur werk wegstouwen voor ik weer naar huis keer. Ik overweeg om eerst een hapje te eten, maar kies er toch voor de trein eerder te nemen.
Ik sta op het perron, de trein kondigen ze aan. De omroepberichten op Antwerpen centraal staan bekend om hun onbegrijpelijkheid, dus de oren gespits. Hoor ik nu een spoorwijziging.
Ik zie wat naar beneden vallen, het lijkt een stuk bagage. Het raakt de bovenleiding en valt op het spoor. Enigszins gebiologeerd sta ik naar de bovenleiding te kijken en hoor een spoorwijziging doorkomen. Ik toog naar de trap, net als al mijn medereizigers.
Er gaat een halve minuut voorbij, of was het een minuut voor ik op het spoor kijk en mij realiseer dat het geen bagage was wat ik langs zag komen. Langzaam beginnen de mensen om mij heen zich ook te realiseren wat er lag.
Mensen om me heen beginnen hun telefoon te pakken, maken fotos en wie weet ook filmpjes. Het is ook een heel raar gezicht.
Ik spreek een medewerker aan en vraag of er voldoende personeel is en of ik wellicht wat kan doen. Het duurde even voor hij de vraag begreep, in eerste instantie reageerde hij kwaad…. Maar zonder sorry te zeggen een seconden later kwam vanuit zijn hart een “nee, dank”.
Terwijl steeds meer mensen foto’s staan te maken om mij heen, kijk ik nog een keer over de balustrade. Daar ligt midden op het spoor een ontwrichte man in plasjes bloed, lichaamsdelen op plekken waar ze niet horen. Hij ligt daar helemaal alleen, terwijl mensen foto’s staan te maken alsof het om een filmster gaat. Hij ligt daar helemaal alleen, niemand lijkt zich om hem te bekommeren. Het lijkt mij een eenzame dood.
Treinen staan stil aan het andere eind van het perron en inmiddels zijn er een paar minuten voorbij voordat pas het personeel in actie lijkt te komen. Geen opvang voor getuigen, geen uitleg, maar gewoon personeel dat op norse wijze mensen wegstuurt en een poging doet om het perron schoon te vegen.
Nog altijd ligt de man alleen midden in het spoor.
De omroepberichten geven lastig verstaanbaar het verzoek door om de perrons te verlaten. Geen opvang, alleen maar nors personeel dat mensen zelfs wegwuift bij vragen. Steeds verder worden de mensen teruggedrongen. Terwijl tussen de spijlen door de man er nog altijd ligt, alleen midden in het spoor. En de mensen nog altijd met de telefoon staan alsof er een filmster langskomt.
Terwijl wij minuten later bovenaan komen, stopt de MUG voor de deur. Aan de reactie zie je al dat ze het wel geloven. Intussen lijken de perrons leeg te zijn en begint het lange wachten. De MUG en de gearriveerde brandweer keren weer terug naar hun post. De mensen kijken verbaasd rond en een cordon personeel staat bij de enige afgezette trap naar het perron mensen weg te sturen. De bij deze hitte geregelde flesjes water worden aan het personeel en toegesnelde hulpverleners uitgedeeld. Het is net of de reiziger niet bestaat. Alleen, net als die man in de rails.
De trein van een uur later staat op het bord en verdwijnt weer van het bord. Later blijkt dat die gewoon van het perron is vertrokken. Het perron dat nog altijd lijkt afgesloten te zijn, maar uiteindelijk via een lift alsnog te bereiken blijkt te zijn. Maar ja, de trein was al weg – dus werd het nog een uur later.
Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik met de lift alsnog naar het perron kon en was ik op tijd voor de trein twee uur later. Die man, die eenzaam in het spoor lag – lag er nog, in een tent en niet eenzaam meer. Terwijl het leven om hem heen weer gewoon doorging, al weer vergeten door die toegestroomde reizigers die met hun telefoon bleven doorgaan – alsof er een filmster liep.
Ineens heb ik meer begrip voor de handelswijze bij de spoorwegen in Nederland, waar de passagier die getuige is geweest niet alleen boven het spoor achterblijft.
Een pittige reminder om vooral niet te lang stil te blijven staan bij de dingen waar het uiteindelijk niet om gaat. Of in de woorden van Harrie Jekkers en het klein orkest: over 100 jaar zijn jullie allemaal dood, en wij ook.
Afgelopen maandag kon ik spontaan bij hun revival optreden zijn, dat maakte dat het relativeren een stukje makkelijker maakt.
Twee reanimaties en een zelfmoord later hoop ik dat mei snel voorbij is… gewoon blijven bewegen, want morgen is het juni.
Ik hoop dat de man die daar alleen in het spoor lag – ondanks zijn keuze – door vrienden en familie in gedachten gevierd mag worden. Waar hij ook terecht is gekomen, ik wens hem het beste.
Sluit ik af met Jekkers, want meer is er eigenlijk niet over te zeggen:
“Het leven is tijdelijk,
En de dood is onvermijdelijk.
Maar stel dat je niet dood kon gaan,
Dan had je stomweg niet bestaan!
Wees blij dus dat je straks mag sterven,
En laat het je leven niet bederven, begrepen? “
Geef een reactie